Subhan Allah! Bu nedir? Göze göz?
Dinmezce oturmuşdum... Sonradan yoldaşım ve uşağım yadıma düşdü. Hekime teşekkür edib xanımımı ziyaret etmeyi xahiş etdim. Yoldaşım ruhdan düşmemişdi, ne de menim kimi qem-qüsse içinde deyildi. Allahın ona yetirdiyinden razı idi, Ona hemd edirdi. Mene “belke de bu, sene başqalarını ele salmayasan, onları mesxereye qoymayasan deye bir xeberdarlıqdır”, - dedi.
O, hemişe tekrar ederdi: “Adamları ele salma”.
Tezlikle onları xestexanadan buraxdılar ve oğlum Selim artıq bizimle idi.
Eslinde ise oğlumun yanımda olub-olmamağını hiss etmirdim. Onun ağlamağı dözülmez olanda ise, boyük otağa keçib qapını berk bağlayırdım ki, rahat yatım. Yoldaşım ise eksine, özünü tam ona hesr etmişdi, onu çox sevirdi.
Ondan imtina etmirdim, xeyr, sadece, özümü onu sevmeye mecbur ede bilmirdim.
Selim böyüyürdü, imeklemeye başlamışdı. 1 yaşında ise artıq gezirdi. Onda biz onun axsadığını gördük. Bu meni daha da kederlendirdi.
Selimden sonra yoldaşım Ömeri ve Xalidi dünyaya getirdi. İller ötürdü. Selim böyüyürdü. Qardaşları da böyüyürdü.
Evde oturmağı sevmirdim. Vaxtımın çoxunu dostlarımın ehatesinde keçirirdim. Eslinde ise onların elinde bir oyuncağa çevrildiyimden xeberim yox idi. Demek olar ki, onları eylendiren bir telxek idim.
Heyat yoldaşım ise, hele menim düzeleceyime ümid edirdi. Meni her zaman haqq yoluna devet edirdi. Menim yüngül hereketlerime qezeblenmirdi, sadece yazığı gelirdi.
Selime qarşı etinasızlığım, o biri oğlanlarıma ise diqqet göstermeyim yoldaşımı çox kederlendirirdi.
Selim böyüdü, onunla bir yerde eziyyetleri de böyüdü...
Yoldaşım onu korlar mektebinin birine qoymaq isteyende men etiraz etmedim. İllerin nece ötdüyünü heç hiss etmirdim. Her gün iş, yatmaq, yemek, mesxereler...

Cüme günlerinin birinde...
Saat 11:00-da yuxudan ayıldım. Menim üçün o qeder de gec vaxt deyildi. Hemin gün bir toya devetli idim. Yerimden qalxdım, geyinib-kecindim, etirlendim ve evden çıxmağa hazırlaşırdım ki... Boyük otaqda Selimin hönkürtü ve ağır-ağır ağlamağı diqqetimi celb etdi. Bu, menim öten 10 ilde ona yetirdiyim birinci fikir, diqqet idi. Adeten onu anası sakitleşdirer, men ise onun ağlamağını otağımın bağlı qapıları arxasından eşiderdim.
Dayandım. Ona yaxınlaşıb soruşdum:
- Selim, niye ağlayirsan?
Sesimi eşiden kimi ağlamağını kesdi. Hiss etdi ki, haradasa yaxındayam ve onu görürem. Balaca ellerini nese axtarırmış kimi hereket etdirmeye başladı. Başa düşdüm ki, menden aralanmaq isteyir... Sanki men özgesiyem... Mene dedi:
- İndi gözüne sataşıram? Bu 10 ili harada idin?

Ve ayaqları dolaşa-dolaşa otağına getdi. Yerimde donub qalmışdım. Xecalet çeke-çeke onun ardınca getdim. Evvelce menimle danışmaq istemirdi. Lakin onunla bir az qayğı ile, diqqetle söhbet edenden sonra mene ağlamağının sebebini – faciesini açıqladı. Hemin gün cüme idi. Qardaşı Ömer ise onu mescide aparmalı idi. Selim qorxurdu ki, birden cümeye geciker ve qabaq seflerde yer tapa bilmez. O, qardaşını, anasını sesleyib, lakin heç kes ona cavab vermeyib deye oturub ağlayırmış. Onun kor gözlerinden axan yaş yanaqları ile süzülürdü. Bilmedim uşağa ne deyem. Başını sineme sıxıb soruşdum:
- Buna göremi ağlayırsan, Selim?
- He.
Dostlarım ve toy hemin an yadımdan çıxdı:
- Kefini pozma, oğlum, heç bilirsen seni bu gün mescide kim aparacaq?
- Mence, Ömer, amma o hemişe gecikir.
- Xeyr, bu gün seni mescide özüm aparacağam.
Selim teeccüblendi. Uşaq fikirleşdi ki, yeqin onu ele salıram ve yene yanaqlarından gözünün yaşı töküldü. Onun göz yaşlarını silib balaca elini yavaşca ovcuma sıxdım.
Onu maşınla aparmaq isteyirdim. Lakin Selim mescidin uzaqda olmadığını söyleyerek piyada getmemizi istedi. Axırıncı defe mescide getmeyim yadıma gelmirdi. Amma birinci defe idi ki, heyecan içindeydim. Keçirdiyim laqeyd ve faydasız heyatım üçün çox perişan idim.

Mescid ibadet edenlerle dolu idi. Buna baxmayaraq, Selim üçün 1-ci sefde yer tapa bildim. Xütbeye qulaq asdıq. Sonra o, menim yanımda namaz qıldı, daha doğrusu, men onun yanında namaz qıldım. Namazdan sonra Selim ona Qur`ani-Kerimi vermemi istedi. Heyretlendim: Kor uşaq Qur`anı nece oxuya biler? Onun xahişini menasız hesab etsem de, sözünü yere salmaqla onu incitmekden qorxdum ve Qur`anı götürüb ona verdim.
Menden er-Kehf (Mağara) suresini açmağı xahiş etdi. Qu`anı açdım, xeyli vereqleyenden, mündericata baxandan sonra sureni tapıb ona verdim. Menden kitabı alib qarşısına qoydu ve oxumağa başladı. Soyuq ter meni basdı – gözleri görmeye-görmeye!.. Aman Allah! O, sureni mükemmel öyrenmişdi!
Berk utandım ve men de Qur`anı götürüb oxumağa başladım. Her sehifeni oxuduqca Allahdan bağışlanma dileyirdim ve dua edirdim ki, meni haqq yola yöneltsin. Yalvarmağa başım ele qarışmışdı ki, uşaq kimi ağladığımdanxeberim yox idi. Camaatın bezisi mescidde qalıb nafile namazlarına ve diger ibadetlerine davam edirdiler. Onlardan utanaraq içimde alovlanan heyecanı söndürmek istedim. Amma hisslerim mene üstün gelirdi ve yanaqlarımdakı göz yaşlarımı silen balaca uşaq elinden başqa heç ne hiss ede bilmirdim... Bu, Selim idi. Onu bağrıma basıb daha da hönkürdüm. Sonra onun üzüne baxdım:
- Oğlum, sen kor deyilsen. Kor menem, men! Meni cehenneme doğru sürükleyen exlaqsızlığımı görmürdüm.
Eve qayıdanda yoldaşımın Selime göre heyecan keçirdiyini gördüm. Amma bizi bir yerde mescidden döndüyümüzü görende onun narahatlıq hissi sevinc hissi ile evezlendi.

O günden beri mescidde bir namaz da olsun buraxmıram.
Bütün aşnalarımla elaqeleri üzdüm. Evezinde mescidde yeni dostlar qazandım. Onlardan çox şeyi öyrendim, imanın tamını hiss etdim. Dünyanın menden gizletdiklerini mene söylediler. Onlarla birge vaxt keçirmeye, Qur`an oxumağa, ibadet ve Allahı zikr etmeye daha çox çalışırdım. Ayda bir neçe defe Qur`anı xetm edirdim. Dilim en çox Allahı zikr edirdi ki, belke O, etdiyim günahlarımı ve sehvlerimi bağışladı... Ailemi daha çox sevmeye ve onlarla daha çox vaxt keçirmeye başladım.
Heyat yoldaşım daha menim fikrimi çekmirdi, o, xoşbext idi. Oğlum Selimin üzünü ise tebessüm terk etmirdi. Mene verdiyi nemetlere göre Allaha hemd edirdim.
Bir defe menim yeni dostlarım ucqar bir kende çağırışa gedesi oldular.
Men de sefere hazirlaşdım, Allahdan xeyir diledim ve heyat yoldaşımla meslehetleşdim. Fikirleşirdim ki, o, buna razı olmayacaq, amma eksine alındı. Buna çox sevindim, özümü xoşbext hiss edirdim. Evveller, exlaqsız heyat terzi sürende, onunla bir iş barede heç meslehetleşmirdim de. Sonra Selime teref yönelib ona sefere çıxdığımı söyledim. O meni berk-berk qucaqlayıb sağollaşdı.
Üç ay yarım ailemden ayrı düşdüm. Her defe imkan düşende eve zeng edir, yoldaşımın ve uşaqlarımın seslerini eşidirdim. Onlar üçün darıxırdım. Selim üçün ise nece darıxırdım? Sözle deye bilmirem. Onu evde tapa bilmirdim ki, sesini eşidim – gah mektebde idi, gah da mescidde. Heyat yoldaşıma Selim üçün ne qeder darıxdığımı deyende o, gülür ve sevinirdi. Lakin axırıncı defe onunla danışanda, sesi meni narahat etdi. O, hemişeki kimi şen idi, amma men onun qehqeheli gülüşünü eşitmedim. Sesi deyişmişdi. Ona dedim: “Selime menden salam çatdır”. O da “inşa Allah”, - deyib susdu.

Sonra men eve döndüm. Qapını döydüm. Gözleyirdim ki, qapını Selim açacaq. Lakin qapını tezece dörd yaşı tamam olmuş kiçik oğlum Xalid açdı. Onu qucağıma alıb bağrıma basdım. O ise sevinib qışqırırdı: “Ata! Ata!”. Eve daxil olarken, bilmirem nedense, üreyim sıxıldı, men de “Euzubilleh” kelmesini işletdim. Sonra heyat yoldaşıma yaxınlaşdım ve gördüm ki, onun sifeti deyişilib. Sanki üzünden tebessüm ve sevinci silibler. Soruşdum, “sene ne olub?”. “Heş ne”, - cavabını verdi. Aniden Selim yadıma düşdü ve dedim: “Selim hanı?” Xalid sözümü kesib dedi: “Selim Allaha qovuşub”.
Yoldaşım ele hönkürdü ki, ayaqları titredi. Onun qollarından tutub kresloya otuzdurdum.
Sonradan bildim ki, gelmeyime iki hefte qalmış Selim berk xestelenib. Qızdırması olduğundan heyat yoldaşım onu xestexanaya aparıb. Güclü qızdırma ve titreme ruhu bedeninden ayrılmayanacan ona eziyyet verib.